Monday, January 26, 2015

Confident level KLCC

Ikutkan peredaran masa, cerita ni zaman aku sekolah lagi.
Masih jahil dan yela sedikit comel serta muda.
Kebiasaannya, weekends abah akan keluar tinggal kitaorg adik beradik dekat rumah.
Aku ada satu abang (takut nak kutuk dia sbb dia stalker)
Kebetulan hujung minggu tu AA (abang&abah) keluar.
Urusan lelaki katanya.
Eleh, tipu lah kalau home alone zaman sekolah tu engko nak cakap engko study.
SIAPA JA STUDY ON WEEKENDS?
Dengan selaju yang mungkin, aku pergi la curi-curi masuk bilik abang aku.
Cup! Ini bukan cerita pasal diari abang aku yang dia tulis bila dia baligh tu, bukan.
The best part is; diari tu dia kasi awek dia baca (literally ex now)
"Ala, ayg ja yang baca so abg xdela malu sgt"
Dah habis gelak? Okay aku sambung. Aku pun ambik la video game.
Masa ni aku tak pasti la abang aku guna PS1 ka PS2.



Sambil seronok main game WWE tu.
Tak, aku tak pernah terer pun. Tapi aku selalu sedapkan hati cakap game tu yang noob.
Tiba-tiba ada orang ketuk pintu.
Apa? Awak fikir ini cerita pasal anak jiran saya mengurat saya?
Tidak! Anak jiran saya bercinta dengan budak taman sebelah masa tu.
*bukak pintu slow2* (SIAPA TAK TAKUT ADA PENCULIK)


Pakcik Abu (bukan nama sebenar) : Assalamualaikum, saya ni kawan ayah kamu.
Aku: Mana ada ayah, abah la. Oh, haa saya la anak dia. Masuk la (sangat-sangat tak ikhlas)

Sambil aku salam tangan dia, aku kasi tau la abah tak ada dia keluar bla bla.
Dia pun cakap "tak apa nak, pakcik singgah nak jemput kahwin anak pakcik ja"
Masa tu dalam hati dah seronok sebab pakcik tu singgah kejap ja.
Tapi, jangan sangka hujan tak turun di petang hari.

Pakcik Abu; nak, pakcik nak air sikit boleh? Kalau boleh, nak teh.


*MONOLOG*
Kalau boleh? Memang tak boleh la sebab aku mana reti bancuh pun.


Situasi di dapur bukan macam yang anda sangkakan dan aku tak ada smartphone lagi untuk gugel.
Aku pun pakai la ilmu silap mata aku untuk buat air tu.
And aku rasa air tu tak ada la teruk sangat sebab sebelum balik pakcik Abu cakap macamni;
"Lagi dua hari pakcik minum, pakcik tak payah jalan dah"
Maknanya, dia tak payah jalan-jalan dah untuk senang kan hati dia, minum air aku pun dia dah happy.





All those formal conversation in between and he left.
After few hours my dad came back home and as I told him about his friend.
The first question that came up was "apa nama pakcik tu?"
BILA MASA AKU TANYA PULAK.
Memandangkan aku dah diam lama sangat abah kata nak tengok kad kahwin tu.




Depan sampul surat kad kahwin selalunya kita tulis nama tetamu yang kita jemput kan?
And my dad was like "siapa pulak Encik Kamal Baharuddin ni?"




Dan sebenarnya pakcik tu salah orang dan dia bukan kawan abah pun.




Ini masih bukan salah aku kan? Atleast I kasi dia minum teh percuma. Kan?

No comments:

Post a Comment